6 czerwca 1944 roku tuż po północy pola półwyspu Cotentin, na północ od Carentan, pokryły się tysiącami spadochronów. Był to początek alianckiej inwazji na „Twierdzę Europa”. Gęsta mgła jak i niemiecka obrona przeciwlotnicza sprawiła, że spadochroniarze ze 101 Dywizji Powietrzno-Desantowej zostali rozrzuceni od Cherbourga na północnym skraju półwyspu, aż po Carentan na południu. Niewielu z nich wylądowało w wyznaczonych strefach zrzutu, w pobliżu swoich własnych jednostek. Zamiast organizować się w bataliony czy kompanie Krzyczące Orły walczyły w małych grupkach, które czasem sprowadzały się do kilku żołnierzy z różnych pododdziałów, a nawet dywizji. Nierzadko walczyli ramię w ramię ze spadochroniarzami z 82 Dywizji Powietrzno-Desantowej, którzy mieli zabezpieczać wojska inwazyjne lądujące na plaży UTAH od zachodu podczas, gdy 101 DPD miała umożliwić wejście wojsk w głąb lądu i połączenie się z 82 DPD oraz z wojskami lądującymi na plaży OMAHA poprzez zajęcie ważnego węzła komunikacyjnego jakim było Carentan.
Pierwsze godziny minęły na poszukiwaniu swoich pododdziałów, organizowania się w mniejsze grupki, określanie swojego położenia na obcej ziemi. Celem dywizji w Dniu D było zabezpieczenie czterech wyjść z plaż, mostów na drodze pomiędzy St. Martin-de-Varreville i Pouppeville oraz zapory w la Barquette. Ponadto spadochroniarze mieli zniszczyć most drogowy na północy-zachód od Carentan oraz bardziej wysunięty na zachód most kolejowy w celu uniemożliwienia przeprowadzenia kontrataku przez wojska niemieckie oraz zdobyć przyczółki na rzece Douve na północny-wschód od Carentan. O świcie spadochroniarze zostali wzmocnieni piechotą szybowcową. W jednym z rozbitych szybowców zginął zastępca dowódcy dywizji Brigadier General Don F. Pratt. Rozproszenie żołnierze próbowali zrealizować postawione im zadanie najlepiej jak potrafili. Do wieczora 6 czerwca dywizja zabezpieczyła wyjścia z plaż i nawiązała kontakt z oddziałami 4 Dywizji Piechoty, która lądowała na plażach. Zabezpieczona została również tama w la Barquette. Niestety nie udało się zabezpieczyć przepraw na rzece Douve.
8 czerwca dywizja zdobyła St. Côme-du-Mont. Pierwszy krok do ataku na Carentan został postawiony. Carentan ostatecznie, po ciężkich walkach, zostało zdobyte 12 czerwca. 13 czerwca dywizja odparła, z pomocą 2 Dywizji Pancernej niemiecki kontratak, który miał na celu odbicie miasta z rąk amerykańskich spadochroniarzy. Kolejnym zadaniem jakie otrzymała dywizja było zabezpieczanie lewej flanki VII Korpusu poprzez przyjęcie pozycji obronnych na półwyspie. 27 czerwca dywizja została zluzowana przez 83 Dywizję Piechoty. Dwa dni później została odłączona od VII Korpusu i skierowana do Cherbourga w celu zluzowania 4 Dywizji Piechoty. Dywizja pozostawała w rezerwach First Army (Pierwszej Armii) do połowy lipca, kiedy to powróciła do Anglii. Lato minęło na uzupełnianiu strat poniesionych w Normandii, szkoleniu żołnierzy z uzupełnień oraz oczekiwaniu na kolejną misję. W sierpniu Krzyczące Orły weszły w skład First Allied Airborne Army (Pierwszej Armii Powietrzno-Desantowej Wojsk Sprzymierzonych). Straty dywizji wyniosły 4670 żołnierzy w tym 1098 zabitych.
Źródła: Literatura